W jego murach gościł na uroczystym balu sam król Stanisław August Poniatowski, a Stefan Żeromski wspominał o nim w swoich „Dziennikach". Wzniesiony na wyspie usypanej w rozlewiskach rzeki Czarnej zameczek rycerski na przestrzeni wieków stał się okazałą rezydencją mieszkalną znanych z kart historii rodów.

    

Według legendy na zamku władzę sprawuje Piotr z Kurozwęk, który w murach fortecy ukrył przed wrogiem złote monety. Skarby znajdują się tam po dzień dzisiejszy

W II poł. XIV wieku na terenie położonym nad rzeką Czarną, prawdopodobnie na miejscu małego drewnianego gródka, powstał rycerski zameczek. Takie są początki urokliwego zespołu pałacowo-zamkowego, który na przestrzeni stuleci stał się okazałą rezydencją znanych z kart historii rodów. Zamek z kamienia zbudowano na planie owalu. Jego pomysłodawcą był zmarły w 1397 roku Dobiesław lub jego syn Dobiesław z Chodowa, de Kurozwanky.
Budowla na przestrzeni wieków była sukcesywnie przebudowywana i powiększana, stając się rezydencją mieszkalną Kurozwęckich - Różyców (Poraitów), Lanckorońskich, Sołtyków i Popielów. Mimo przekształceń, do dziś zachowane zostało średniowieczne założenie - pałac otacza fosa.

    

10 czerwca 1787 roku na zamku gościł Stanisław August Poniatowski. Na cześć króla wojewoda Maciej Sołtyk wydał obiad i huczny bal

Pierwsze zmiany zabudowy nastąpiły w XV wieku. Małopolscy Poraici zamienili drewnianą zabudowę dziedzińca na murowaną. Rosnące wymagania reprezentacyjno- mieszkaniowe zamku spełniono poprzez budowę w części wschodniej, północnej i zachodniej budynków zaopatrzonych w wieże mieszkalne.
Po 1521 roku zamek objęli Lanckorońscy. Wówczas XVI-wieczny mur kurtynowy zastąpiono „kurzą nogą" – trzykondygnacyjnym budynkiem narożnym o charakterze mieszkalnym. Generalnej przebudowy zamku dokonali Sołtykowie, którzy pieczę nad nim sprawowali od 1752 roku. Wojewoda sandomierski, Maciej Sołtyk przekształcił obiekt mieszkalno-obronny w barokowo-klasycystyczną rezydencję. W XVIII wieku rozbudowano także wieżę bramną w skrzydło pałacowe z reprezentacyjną, pięknie ozdobioną scenami pejzażowymi, portretami Sołtyków i polichromią ornamentową Salę Balową. Jej przebudowy i podziału na kilka mniejszych pomieszczeń dokonał Paweł Popiel, który objął pałac w Kurozwękach w 1833 roku. Założył również nowe sufity oraz gotyckie sklepienia.
Na przestrzeni wieków budowla z siedziby obronnej przekształciła się w rezydencję rodzinną.

Zwiedzając pałac można osobiście wybić „srebrną" monetę kurozwęcką, której rewers przedstawia herb ziemi sandomierskiej, a awers tarczę z herbem rodu Poraj - Kurozwęckich

Obecnie zespół pałacowo-zamkowy jest zagospodarowywany przez prawowitych właścicieli – rodzinę Popielów. Utracony w 1944 roku obiekt rodzina odzyskała w 1991 roku, przeznaczając go dla potrzeb turystów.
Zwiedzając wnętrze kurozwęckiego pałacu napotkamy na elementy pochodzące z okresu gotyku, renesansu, baroku i klasycyzmu. Zabytki oraz reprodukcje broni rycerskiej obejrzeć można w salce muzealnej mieszczącej się w piwnicach pałacu.