Zespół pałacowy Wielopolskich tworzy osiemnastowieczny pałac, prostokątne podwórze i niewielki park rozciągający się przed frontem budynku. Rezydencja, wzniesiona u stóp ruin dawnego zamku Oleśnickich, zachowała swój klasycystyczny charakter.
Stary zamek rodziny Oleśnickich nie mógł zapewnić Wielopolskim wygód, do których przywykli
Wg Jana Długosza, zamek wzniesiony w XV w. przez biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego był najwspanialszym prywatnym zamkiem w Królestwie Polskim. Kiedy w 1729 r. nowym ordynatem pińczowskim został hrabia Franciszek Wielopolski, zamek przeszedł na własność jego rodziny i z biegiem lat zaczął popadać w ruinę. Sam hrabia przebywał w nim bardzo rzadko. Zamiast przystosować go do własnych potrzeb, podjął decyzję o budowie wygodnego pałacu w narożniku dawnego ogrodu zamkowego. Rezydencja powstała ok. 1780 r., wg projektu architekta Jana Ferdynanda Naxa, a stary zamek rozebrano.
Fasada przyozdobiona mitologicznymi płaskorzeźbami
Wymurowany na planie prostokąta kamienny pałac jest piętrową budowlą, ze skrzydłem przy narożniku północnym. Jego klasycystyczną architekturę najlepiej obrazuje fasada rezydencji, którą zdobią płaskorzeźbione sceny mitologiczne a także orzeł i herb margrabiego Franciszka Wielopolskiego. Rzeźby z przełomu XVIII i XIX w., przedstawiające rzymską boginię wiosny i kwiatów Florę oraz boginię owoców Pomonę, stoją po obu stronach schodów prowadzących na ganek. W sali, gdzie obecnie mieści się biblioteka, zachowała się również klasycystyczna polichromia. Wnętrze pałacu zostało przebudowane w XIX w.
Twórcy projektu pałacu przypisuje się autorstwo wszystkich powstałych w naszym regionie rezydencji magnackich
Co warto obejrzeć w parku przed pałacem
