.
Wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych 8 października 2010 roku w kategorii produkty mięsne.
Charakterystyka produktu:
Wygląd
Kiełbasa wieprzowo-wołowa, mocno uwędzona o pomarszczonej skórce, drobno zmielona z cząstkami słoniny.
Kształt
Kiełbasa ma kształt walca o średnicy ok. 25 mm, zwiniętego w nieduże pętka. Po przekrojeniu plasterki są okrągłe.
Wielkość
Średnica ok. 25 mm, zazwyczaj 2-5 zwojów równej długości.
Konsystencja
Zwięzła, krucha i łamliwa. Dopuszczalne wystąpienie galaretki lub luźniejsze związanie surowców mięsnych.
Smak i zapach
Smak wyrazisty mięsny, odpowiedni dla kiełbasy wędzonej.
Barwa
Skórka ma kolor czerwono-brązowy, jest błyszcząca imocno uwędzona. Na przekroju mięso różowe z drobnymi cząstkami słoniny i przypraw.
Informacje o tradycji, pochodzeniu i historii:
We wsi Łosień, której początki sięgają 1430 roku, od dawna uprawiano żyto i ziemniaki, co sprzyjało hodowli trzody chlewnej. Tutejsze wędliny stały się sławne w całej okolicy. Produkowano je nawet w czasach komunizmu, gdy samowolne wyrabianie i handel przetworami mięsnymi były zabronione. Zajmowali, i do dziś zajmują, się tym lokalni gospodarze, dzięki czemu jest produktem całkowicie naturalnym. Z początku, oprócz gorszych gatunków mięsa dodawano do niej również schab i szynkę, gdyż w przeciwieństwie do samych mięs, kiełbasę można było przechować dłużej. Dzisiaj na kiełbasę przeznaczane jest mięso z łopatki, gorsze kawałki od szynek, mięso poprzerastane słoniną oraz młoda wołowina. Spośród innych kiełbas wiejskich, kiełbasę z Łosienia wyróżnia przede wszystkim długi czas jej wędzenia, które może potrwać nawet 7 godzin. Co ciekawe, nie jest także potem parzona, dzięki czemu pozostaje niezwykle aromatyczna, z pomarszczoną skórką koloru czerwono-brązowo-złocistego. Wewnątrz mięso jest różowe, z jasnymi cząstkami tłuszczu. Za swoje walory smakowe w 2006 roku otrzymała wyróżnienie w wojewódzkim konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo – Smaki Regionów”.
