.
Zasilanie w energię elektryczną odbywa się poprzez sieci przesyłowe najwyższych napięć (NN) 400 i 220 kV, którymi energia elektryczna z elektrowni zawodowych przesyłana jest do stacji systemowych, gdzie po zredukowaniu poziomu napięcia, przesyłana jest dalej liniami wysokich napięć (WN) 110 kV. Energia przesyłana na poziomie 110 kV rozprowadzana jest, po obniżeniu napięcia (w stacjach GPZ — Głównych Podstacjach Zasilających) do poziomu 15 kV i dostarczana tymi liniami do stacji transformatorowych (SN/nn) redukujących średnie napięcie (SN) do poziomu napięcia niskiego (nn). Do odbiorców indywidualnych energia elektryczna doprowadzona jest poprzez sieć niskich napięć, podwieszoną na słupach. W miastach, ze względu na ograniczenia przestrzenne stosuje się przede wszystkim linie kablowe ułożone w ziemi, oraz stacje transformatorowe wnętrzowe (w terenie otwartym stacje trafo wykonywane są jako zewnętrzne, na słupach energetycznych). Głównymi punktami węzłowymi sieci NN na terenie województwa są: stacja 400/220kV w Micigoździe gm. Piekoszów oraz stacja 400/220/110 kV w Połańcu.
Linie niskiego napięcia stanowią ponad 50% wszystkich linii elektroenergetycznych na terenie województwa świętokrzyskiego. Linie te są stosunkowo wyeksploatowane i wymagają znacznych nakładów na modernizację. Od kilku lat budowane są wyłącznie linie kablowe i napowietrzne izolowane na słupach betonowych, zapewniające najwyższą jakość dostarczanej energii. Znaczna część sieci nn oraz SN jest wyeksploatowana (zamortyzowana) prawie
w 50%. Budowano je w okresie znacznie mniejszego zapotrzebowania na energię elektryczną, dlatego też niezbędna jest reelektryfikacja obszaru województwa, która musi polegać nie tylko na odnowieniu starej infrastruktury energetycznej, ale także na zwiększeniu przepustowości sieci wynikających z przyrostu obecnie stosowanych i wykorzystywanych odbiorników elektrycznych.
Rozwój infrastruktury terenów wiejskich w zakresie podstawowych dziedzin życia, takich jak indywidualne potrzeby gospodarstw wraz z towarzyszącą infrastrukturą (wodociągi, oczyszczalnie ścieków, sieć telekomunikacyjna i teleinformatyczna) wymagają sprawnego zaopatrzenia wsi w energię elektryczną. Od jakości i niezawodności sieci elektroenergetycznej w dużej mierze zależy rozwój pozostałej infrastruktury, możliwość przyłączenia nowych odbiorców tworzących nowe miejsca pracy dla lokalnej społeczności oraz standard życia i wielofunkcyjny rozwój ludności wiejskiej. Ponieważ obecny stan techniczny sieci wiejskich (budowanych 30–40 lat temu, o zbyt małych przekrojach, zamortyzowanych w ponad 50 procentach) nie pozwala na sprostanie takim potrzebom, istniejące elementy sieci wymagają odtworzenia i dostosowania do zwiększonych potrzeb.
Linie niskiego napięcia stanowią ponad 50% wszystkich linii elektroenergetycznych na terenie województwa świętokrzyskiego. Linie te są stosunkowo wyeksploatowane i wymagają znacznych nakładów na modernizację. Od kilku lat budowane są wyłącznie linie kablowe i napowietrzne izolowane na słupach betonowych, zapewniające najwyższą jakość dostarczanej energii. Znaczna część sieci nn oraz SN jest wyeksploatowana (zamortyzowana) prawie
w 50%. Budowano je w okresie znacznie mniejszego zapotrzebowania na energię elektryczną, dlatego też niezbędna jest reelektryfikacja obszaru województwa, która musi polegać nie tylko na odnowieniu starej infrastruktury energetycznej, ale także na zwiększeniu przepustowości sieci wynikających z przyrostu obecnie stosowanych i wykorzystywanych odbiorników elektrycznych.
Rozwój infrastruktury terenów wiejskich w zakresie podstawowych dziedzin życia, takich jak indywidualne potrzeby gospodarstw wraz z towarzyszącą infrastrukturą (wodociągi, oczyszczalnie ścieków, sieć telekomunikacyjna i teleinformatyczna) wymagają sprawnego zaopatrzenia wsi w energię elektryczną. Od jakości i niezawodności sieci elektroenergetycznej w dużej mierze zależy rozwój pozostałej infrastruktury, możliwość przyłączenia nowych odbiorców tworzących nowe miejsca pracy dla lokalnej społeczności oraz standard życia i wielofunkcyjny rozwój ludności wiejskiej. Ponieważ obecny stan techniczny sieci wiejskich (budowanych 30–40 lat temu, o zbyt małych przekrojach, zamortyzowanych w ponad 50 procentach) nie pozwala na sprostanie takim potrzebom, istniejące elementy sieci wymagają odtworzenia i dostosowania do zwiększonych potrzeb.
